We slenteren door de donkere maar fotogenieke steegjes van Castello, de oude wijk boven op de heuvel van Cagliari, de hoofdstad van Sardinië. De straatjes lijken wel uitgestorven. Boven aanbeland staan we ineens op een zonnige plek waar prachtige palazzi en de dom even onze aandacht trekken. Maar dat gedeelte verlaten we al gauw. We lopen langs de musea op zoek naar de minder bekende stadspoort op die aan deze kant van Castello moet liggen. Ons doel zijn vandaag namelijk de Giardini Pubblici, de openbare tuinen. Ze liggen een beetje verstopt. We lopen door de stadspoort Torre di San Pancrazio en zijn zó bij het park. Hier loop je niet zomaar langs. Als we het niet op een kaart hadden zien staan, zouden we het park nooit hebben ontdekt.

Zo te zien speelt zich hier - hoog boven de stad - het gewone leven van de Cagliaritani af. Een groep schoolkinderen krijgt gymles op speelse wijze, het is tenslotte zomervakantie. Oma past op de kleinkinderen, die achter een katje aanrennen, terwijl oma steeds weer wat lekkers uit haar tas tovert. Vriendinnen drinken koffie op het terras van de kiosk. - Wat een rust! En de verkoeling hier in de schaduw is ook niet verkeerd.

De oude wijk ligt achter ons en we bevinden ons op letterlijk op het randje van Castello want de nieuwe wijken liggen veel lager. We kijken over het muurtje naar beneden maar kunnen niets vinden dat ons aantrekkelijk lijkt. In tegenstelling tot de kunstgalerie aan het einde van ons park. Het liefdevol gerestaureerde gebouw weerspiegelt in de waterbekken ervoor. Door de ligging hoog boven de stad met alleen de blauwe lucht op de achtergrond lijkt dit stukje van het park los te staan van de rest van de wereld. 

Maar de meest verrassende attractie is iets anders. Het brede pad dat door het groen naar de kunstgalerie leidt, ligt in de halfschaduw. Rechts en links van het pad staan beeldjes van steen. En om de zoveel meter zien we een vierkant houten tafeltje met wieltjes staan. Met daarop een krant. En daarbij een stoel. 

Nog een stoel nodig? Geen probleem: er duikt meteen een man ergens uit de schaduw op om een tweede stoel discreet voor ons neer te zetten en zelf weer geruisloos te verdwijnen. We genieten van de relaxte sfeer, de koelte en laten ons graag verwennen. Eigenlijk waren we van plan om de moderne kunst te gaan bekijken. Maar dan kan wachten. Nu even niets. Behalve de krant dan.