Favignana

In Trapani, in het Westen van Sicilië, worden we door een serieuze storm verrast. Dus tijdens de overtocht naar de Egadische eilanden kunnen we mari mossi verwachten: behoorlijk onrustige zee. De snelboot, de aliscafo, naar Favignana zal elk moment vertrekken. Dus geen tijd voor twijfels of discussies. De 25 minuten zullen we hopelijk volhouden zonder zeeziek te worden. Het blijkt zelfs mari molto mossi te zijn, maar we overleven de het. De boot stopt eindelijk en wij zijn blij van boord te mogen! Met onze trolley strompelen we naar de uitgang. Dat duurt even want door de deining komen we amper vooruit. Als we de uitgang bereiken, zien we dat de loopbrug al weer het strand op wordt getrokken! De mannen zijn natuurlijk niet blij dat we alsnog van boord willen. Al helemaal niet met deze golven want de trossen zijn al los. Het is een heksenketel! Onder scheldtirades worden boot en loopbrug louter door spierkracht op hun plaats gehouden. De concentratie en de kracht van de mannen brengt ons veilig aan wal. Met veel bombarie vertrekt de aliscafo. En wij? Wij staan hier in de storm bij de haven van ... het verkeerde eiland!

Hoe is het mogelijk? Normaal gaat de boot rechtstreeks van Trapani naar Favignana, maar deze heeft kennelijk een ommetje gemaakt om ook Levanzo aan te doen. En daar staan we nu. Dit eiland heeft zo te zien geen bewoners of ze houden net siësta. Of beter gezegd: winterslaap. Want het is best wel fris. Op onze zoektocht naar iets met een dak en warme drankjes begint het ook nog te regenen. - En de volgende boot vertrekt pas over anderhalf uur.

Levanzo

Het hotel helemaal aan het eind van de baai lijkt gesloten want alle luiken zijn dicht, behalve bij de deur van het restaurant. We kijken door het raampje naar binnen, ook al is dat niet zo netjes. Aan een lange tafel zitten mensen te lunchen. Een meneer op leeftijd komt naar buiten en vraagt of hij ons kan helpen. ‘We zouden graag een hapje willen eten. Kan dat?’ - Ma certo! Natuurlijk wel!

Hoe langer we er zitten hoe meer gangen hij gaat serveren. Zonder dat we die hebben besteld trouwens. Maar we vinden alles prima. En lekker! Ondertussen kijken we rond en snappen waarom de luiken zijn gesloten: ter bescherming van de ruiten. Want de wind rukt zelfs aan de gesloten luiken alsof ze van karton zijn. Wat een gerammel en gehuil! Na een tijdje zien we door het raampje in de deur dat de zon is gaan schijnen. Dus we rekenen snel af en gaan naar buiten om foto's van het havenplaatsje te schieten. Het felle zonlicht doet pijn aan de ogen maar we wennen eraan. Evenals aan de aangename warmte van de zon. Op de harde wind na doet niets denken aan onze ongezellige ontvangst eerder deze middag. Even later komt de boot. In een dreigende en hectische sfeer gaan we aan boord. De trossen zijn deze keer gewoon vast maar toch worden de passagiers met stevige grepen aan de polsen over de korte loopbrug geleid. 'Attenzione! Con calma, con calma! Attenzione!' Dat geschreeuw 'Attentie! Rustig maar! Rustig maar!' heeft niet bepaald een rustgevende werking op ons! We zien een beetje op tegen de overtocht. - Maar ja, we hebben geen keus.

Favignana

Aan de haven huren we een studio in een voormalig havengebouw. De ligging kan niet centraler. Tot onze verbazing kun je op elke hoek fietsen huren. Afgezien van één heuvelrug is het eiland zo plat als een pannekoek, dus buitengewoon geschikt voor fietsers. Hoewel de wegen niet altijd even goed zijn, zien we veel mensen fietsen. Kinderen en verveelde jongeren draaien rondjes op de piazza en zelfs de vissers gaan op de fiets naar hun werk. Bij de haven aangekomen, zetten ze de fiets tegen de voorsteven van een bootje dat daar op het droge ligt.

Hoewel dit dorp de hoofdstad van de Egadische eilanden moet voorstellen, is het niet bijzonder groot. Nu is het begin mei en het dorp lijkt best wel uitgestorven. Daar zal in de zomer wel in één klap verandering in komen want Favignana met zijn strandjes aan de azuurblauwe zee is een paradijs voor liefhebbers van luie strandvakanties. Op dit moment zijn wij zo te zien de enige buitenlanders. Maar binnen enkele weken verwachten de Favignanesi meer bezoekers want dan vindt hier de mattanza plaats.

De mattanza wordt in sommige reisgidsen als attractie genoemd, terwijl het om een uiterst bloedige afslachting gaat: een traditionele manier van tonijnvangst die nog steeds niet is verboden. Dat probleem lijkt vanzelf te verdwijnen omdat de meeste tonijnen de middellandse zee vanwege de overbevissing niet eens bereiken. Aan de andere kant zou het voor Favignana wel een ramp betekenen als het visbestand nog meer terug gaat lopen. Want van de tonijnvangst moeten ze het hebben. De Japanners betalen namelijk heel goed en kopen het grootste gedeelte van de hier gevangen tonijn direct op. - Allemaal voor de sushi.

De meeste aantrekkingskracht gaat uit van de piazza bij het mooie kerkje met een koepel van donkergroene geglazuurde tegels. Die glinsteren in de avondzon die de kerk in een warmgele tint dompelt. Dat is het moment dat de mensen elkaar op het plein ontmoeten om het weer door te nemen en de bambini in de buggy's te bewonderen. Vanzelfsprekend komen ze ook voor de roddel. Vandaag zal die vast en zeker gaan over de geëmigreerde zoon van een familie in dit dorp. Die man is gisteren met zijn dikke SUV vanuit het buitenland gearriveerd. Niet alleen omdat hij zijn familie mist. - Hij wil ook meedoen met de mattanza.

De volgende ochtend helpt hij zijn maten van vroeger met de reusachtige netten. Het motregent, dus we hebben alle tijd om dit tafereel vanuit het café te volgen. Buiten staan elf vissers op een rij. Samen maken ze een touw vast aan de rand van een gigantisch net. Dat heeft zulke grote mazen dat het voor tonijn bedoeld moet zijn want alle andere vissoorten zouden makkelijk kunnen ontsnappen.

Bij dit werk komt het op teamwork aan. De vissers moeten hun handelingen namelijk allemaal met dezelfde snelheid uitvoeren en aansluitend hun stukje van het touw doorgeven aan de buurman. Niemand heeft zin in dit werk, dat kun je wel zien. En dat liegt niet alleen aan het weer. Hoe meer de 'buitenlander' zijn best doet alsof hij één van hen is, des te minder de anderen hem lijken te accepteren. Misschien vinden ze de cadeautjes te min die hij uit Zwitserland heeft meegebracht. Wij vermoeden echter het tegendeel. De cadeaus zijn waarschijnlijk te buitensporig uitgevallen. - In de ogen van de bescheiden Favignanesi.

Klik hier voor contact.