Ischia, Golf van Napels

Ponte

We komen aan in de toeristische havenplaats Ischia Porto maar gaan meteen door naar Ischia Ponte, één plaatsje verderop. Ponte is een droom: eeuwenoude huisjes en kerken, allemaal in pastelkleuren geschilderd. Het is niet voor niets een gewilde filmlocatie. Het eilandje voor de kust met er bovenop het Castello Aragonese is het handelsmerk van Ischia. Ons pension ligt er precies tegenover. Elke ochtend nemen we een duik voordat we gaan ontbijten. Daar zwemmen we weliswaar zowat tussen de bootjes maar de plek is uniek. Bovendien kom je verder niemand tegen omdat je je hier aan de voet van een klif bevindt waar je alleen via een trap van het pension kunt komen.

Als de avondzon de rots en het kasteel gaat kleuren, heb je bij het restaurant Cocò aan de Piazzale Aragonese het mooiste uitzicht op dit schouwspel. Dit pleintje is door een dam met het kasteeleiland verbonden en tegelijk de ontmoetingsplaats van de Pontesi. Er wordt geflaneerd, gehengeld en gezoend.

Sant’Angelo

We gaan met de bus tot Serrara. Vandaaruit duurt de wandeling naar Sant'Angelo maar een half uur. Het gaat alsmaar bergafwaarts en we kijken de hele tijd uit over de zee en zien voor de kust een eilandje liggen. Dat is het kenmerk van Sant’Angelo. Strikt genomen is het helemaal geen eiland. Het in een bergje in zee, door een smalle strook met het vasteland verbonden.

We komen dichter bij het dorp en krijgen de indruk dat de huisjes op elkaar zijn gestapeld. Want ze liggen tegen de helling van de berg aan en staan dicht bij elkaar. In de smalle steegjes komen we praktisch niemand tegen. Auto's trouwens ook niet. Die parkeren allemaal buiten het dorp, waar ook de bussen stoppen. Sant'Angelo is namelijk autovrij, het is de enige plaats op Ischia zonder verkeer. De bagage van de gasten wordt met elektrische karretjes naar de hotels gebracht, ook al is het een steile klim. Niet goed ter been? Geen probleem. Die mensen mogen meerijden met hun koffers.

Uiteindelijk komen we in het dorp aan. Beneden bij het haventje en de strandjes is het enorm druk. Dat is wel even wennen! Op het eilandje voor de kust vinden we een bar met een geweldig uizicht op het dorp, het landschap en de zee. Alle ramen staan open en er waait een koele wind.

Maronti-Strand

Daarna gaan we naar het strand. Bij Sant’Angelo ligt het kilometers lange Maronti-Strand waar altijd een zacht briesje waait. Als we een stukje gaan wandelen, ontdekken fumaroli midden op het strand. Dat zijn hete dampen die zomaar uit de aarde opstijgen. Dat stuk is dan ook om veiligheidsredenen afgezet want het zijn dampen van zo’n honderd graden!

Monte Epomeo

Een andere bezienswaardigheid op Ischia is de Epomeo, een inactieve vulkaan die je kunt beklimmen. Mits je een goede conditie hebt. Met name in de zomer is de steile klim dodelijk. Toen we jaren geleden voor het eerst op weg naar de top waren, hoopten we van harte dat we boven een bar zouden aantreffen. Ons water was namelijk al snel op en bovendien zouden we ons graag laten verwennen op een terrasje in de schaduw. Maar die gedachte werd met elke meter onrealistischer. Hoe zou je hier een bar kunnen bevoorraden? Hooguit met een ezel. Boven aangekomen stonden we perplex: een kleine bar, maar wel met een keuken en een riant terras. Onze dag kon niet meer stuk!

We bestelden allebei een bruschetta. De lekkerste ooit! Na het eten werd ik een beetje moe.

'En nu even gaan liggen. Ligbedden of hangmatten zouden leuk zijn. Dat ze nog niet op het idee gekomen zijn hier een paar ligbedden neer te zetten', grapte ik.

'Achter je', antwoordde mijn reisgenoot droogjes.

In tegenstelling tot mij had hij de hele tijd uitgekeken op een schaduwrijk terras met strandbedden.

Als je de top van de Monte Epomeo hebt bereikt, dan ligt heel Ischia aan je voeten. Het uitzicht is geweldig! Je herkent de plaats Laco Ameno aan de fungo, de rotsformatie die op een paddenstoel lijkt en pal voor de kust uit het water oprijst. Een stuk verderop zie je de witte kerk van Forio die in het water lijkt te staan. We belsuiten om een keer aan die kant van Ischia te gaan eten als de zon ondergaat.

Forio

Later gaan we uitzoeken hoe we daar met de bus kunnen komen. Ten Noorden van Forio ligt het strand van San Francesco en dat is goed met de bus te bereiken. Dat lijkt ons wel wat voor de laatste avond van onze reis. Na een dagje in de gezellige plaats Forio gaan we de drukte aan de stranden daar verlaten. In San Francesco vinden we een eenvoudige strandbar die zich ristorante noemt. We gaan op het terras zitten en kijken uit op het strand en de zee. Bijna geen mensen te zien. We komen erachter dat de openingstijden van het restaurant niet zijn aangepast aan de buitenlandse toeristen wat op zich een goed teken is. Hoewel we vergaan van de honger genieten we van de stilte en de zonnige avond. Twee uur later denken we: het is maar goed dat we nog niet aan het eten zijn. Want de zonsondergang trekt alle aandacht. Niet alleen die van ons. Er zijn maar weinig mensen op het terras maar bij iedereen ligt de fotocamera klaar. De lucht kleurt licht roze en iedereen loopt naar het hek van het terras en begint met fotograferen. Tot aan de laatste schijn van de rode gloed. Direct daarna is het pikkedonker.

Tot onze schrik gaat iedereen afrekenen. Inmiddels zijn we de enige gasten!

'Let op, ze komen zó naar buiten om te zeggen dat ze gaan sluiten.'

Precies op dat moment komt de kelner inderdaad naar buiten. En begint samen met zijn collega’s geroutineerd te tafels in te dekken. En wel razendsnel! Blijkbaar weten ze dat de gasten komen zodra de zon onder is. En dat klopt: de zonsondergang is duidelijk het startsein geweest want binnen de kortste keren zijn alle tafels bezet.

Het zijn allemaal Italianen en - aan hun outfit te zien - niet per se arm. Het eten is dan ook excellent! Dit restaurantje is het best bewaarde geheim. Behalve dan in Italië.