Procida, Golf van Napels

Onthaasten in de drukte

Voor het eerst gaan we maar liefst drie weken op vakantie. Drie weken, wat een heerlijk idee! Drie weken relaxen en onthaasten. Iedereen die me kent, weet dat dit in mijn geval moeilijk wordt, om niet te zeggen onbegonnen werk is. Maar ik wil het proberen. Op het piepkleine eiland Procida, in de Golf van Napels. Het telt nog geen vier vierkante kilometer en heeft waarschijnlijk niets dan verveling te bieden. Zeker als je je het slaperige dorp uit Il Postino voor de geest haalt: deze film werd deels op Procida opgenomen. In die omgeving kan het misschien wel lukken, dat onthaasten.

Film set voor Il Postino

Ons logeeradres, in het centrum van Procida's hoofdstad Sent' Co', is vijf minuten van het dorp uit Il Postino verwijderd. Dat dorp is namelijk aan de achterzijde met de hoofdstad vergroeid. Dat moet je je zo voorstellen: de hoofdstad van Sent'Co' bestaat voornamelijk uit een rij pastelkleurige gevels en een kerk, gelegen langs de haven. Tegen de helling van de uitgestrekte heuvel die erachter ligt, vind je een paar steegjes. Aan de andere kant van de heuvel ligt het dorpje Corricella. Een doolhof, tegen de helling aan gebouwd. De kleurrijke huizen lijken creatief opeen gestapelde dozen. Tussen deze 'doosjes' lopen trappen naar beneden. Vandaar dat je er geen auto's en scooters ziet, hooguit een ezel. Corricella met zijn schilderachtige vissershaven herken je direct als het Il Postino-dorp. Het enige dat voor de film werd aangepast is de bar. Die bestaat alleen in de film. In werkelijkheid was het een opslagplaats voor boten en gereedschappen, maar tegenwoordig is er een modern restaurant gevestigd. En het postkantoor van de postbode, boven bij de kerk, is in werkelijkheid een winkel. De route ernaartoe is niet zo troosteloos als in de film. De huizen zijn nu geschilderd, de madonna's voorzien van lampjes en kunstbloemen en de sigarenboer etaleert zijn vrolijk gekleurde strandspullen op de stoep.

Gastvrij

Na een week op Procida zijn we zo ontspannen, dat we ons in de late ochtend maar zes huizen verder verplaatsen, om bij de bar Giorgio neer te strijken voor een reeks cappuccini. Wat we in het begin op dit eiland niet goed begrepen, is dat ze nergens aanstalten maken om een bestelling op te nemen. Als we op een terrasje gingen zitten, kwam er nooit iemand opdagen. Na een tijdje riepen we dan de bediening om iets te kunnen bestellen. Raar, willen ze dan niets verkopen?, dachten we. Dat willen ze waarschijnlijk wel, maar ze zijn gewoon niet zo opdringerig. Een paar keer hebben we meegemaakt dat de bediening vroeg of mensen wat wilden drinken. Toen ze 'nee' zeiden verdween het meisje weer. - Dat is hier heel gewoon.

Terra Murata

Verder lijken het eiland en de hoofdstad zich niet druk te maken om toerisme. Er worden citroenen en druiven geoogst. En er wordt gevist natuurlijk. Wel heb je hier dagjesmensen die georganiseerd naar Procida komen. Het enige wat ze doen is zich omhoog slepen naar de berg Terra Murata. Boven aangekomen constateren ze dat het enige leuke van de hele Terra Murata nu juist het uitzicht is dat je vanaf de voet hebt. Je ziet dan namelijk het groenblauwe water en de heuvel met het dorp Corricella. En dat hadden ze al voor de klim gefotografeerd.

Drukte

Bij Giorgio aangekomen, betrekken we het terras voor onbepaalde duur. Om ons heen rijden constant scooters, de motorini, van links naar rechts. Het statussymbool auto heeft hier helemaal geen waarde: veel te smalle steegjes, altijd stoffig en een hoog deukenrisico. Voor uiteenlopende soorten trasporti zijn er vrachtwagens vol deuken. Het kleinste soort is een brommer op drie wielen, met een bestuurderscabine en een laadbak ter grootte van een pallet. De grootste soort heeft vier wielen, is heel smal en zo hoog dat hij in een bocht dreigt om te kieperen. De stadsbussen zijn trouwens van hetzelfde formaat en hebben zes zitplaatsen. Een sixpack op wielen, met nooduitgang achter. Wij op het terras van de bar Giorgio zijn de enigen die niets doen. Verder is er volop beweging: veerboten komen aan, ontschepen en schepen weer in. En laten zich inhalen door speedboten. Er wordt continu gelast, gezaagd, getimmerd. Buhnes worden weggehaald en pal ernaast weer neergezet, muziek-, licht- en multimedia-installaties getest, een drijvend decor voor een theatervoorstelling naar de jachthaven gevaren. De bijbehorende generator voor de verlichting moet helaas een hele nacht proefdraaien… De omroepwagen kondigt regelmatig evenementen aan, want hier gebeurt altijd wel wat. We verstaan er maar de helft van. Maar die helft schalt dan ook altijd precies voor ons raam, bij onze kerk, bij onze haven, uit de luidsprekers. Modeshow, modern ballet of een open air-kerkdienst ter gelegenheid van iets onduidelijks.

Relaxed

Op een gegeven moment hebben we buiten bij bar Giorgio een onbeschrijfelijk lui stadium bereikt. Voorbeeld: als je wilt weten hoe laat het is, zijn er diverse mogelijkheden. Je zou op je horloge kunnen kijken. Of je omdraaien naar de kerkklok. Maar dat hoeft niet, want om het kwartier luiden de klokken de tijd. En geven dan ook het aantal uren aan. Nou, door de toestand van ontspanning kan het wel eens gebeuren dat je vergeet mee te tellen. Dan leun je gewoon weer achterover en wacht je vijftien minuten op je herkansing. Terwijl we er zo relaxed bijzitten, vinden we het al voldoende dat men om ons heen zo druk doet. Hoeven we zelf niets te ondernemen. Onthaasten in de drukte.

Klik hier voor contact.