Rondje Italië
Tremiti-eilanden met de heli
Niets is mooier dan vanuit de helikopter de eilanden steeds dichterbij te zien komen!
We waren in Foggia in een elicottero gestapt, samen met twee andere passagiers en verder niemand. Veel meer plaatsen waren er ook niet. We vonden het best spannend maar in het begin zie je alleen het uitgestrekte akkerland van Foggia liggen. Net op het moment dat ik dacht: 'Zo bijzonder is het nou ook weer niet', kwam de kust in zicht. Toen mocht de vlucht wat mij betrof nog een hele tijd gaan duren! De kleur van het water alleen al! Iets dichter bij de eilandengroep aangekomen, bleek dat het allemaal hoogplateaus zijn, witte rotsen die steil oprijzen uit de turquoise zee. Even later zagen we een duidelijk verschil tussen de eilanden: het hoofdeiland San Domino was een en al bos terwijl de andere bijna kaal waren. Maar San Domino was zo te zien zo goed als onbewoond. We keken elkaar aan en dachten hetzelfde: 'Vakantie op een bijna onbewoond eiland? Dat is niks voor ons!'
Maar die zorg verdween direct naar de achtergrond en maakte plaats voor de brandende vraag: 'Waar gaan we landen, midden in het bos soms?' Ook nadat de piloot de daling had ingezet, zagen we nog steeds geen open stuk dat als landplaats zou kunnen dienen. Het duurde even tot we tussen de bomen stukjes grond ontdekten. We konden dus weer rustig ademhalen. Ook huizen en zelfs straatjes die naar een pleintje leidden, kwamen ineens tot voorschijn. Toch niet onbewoond dus. Gelukkig! Pal naast het dorp was een stukje akker klaargemaakt voor de helikopter, dat de naam eliporto niet echt verdiende, ook al voldeed hij natuurlijk aan alle veiligheidseisen.
Maar dat bleek pas toen we waren uitgestapt. Met veel kabaal steeg de heli direct weer op. Nadat we hem hadden uitgezwaaid, keken we om ons heen: een afgezet stukje beton met een aantal brandblussers. In the middle of nowhere. Welke kant moesten we op? Toch niet dat pad tussen de akker en de moestuinen, he? Waarvoor had ik eigenlijk een koffertje met wielen aangeschaft? Niet om hem dat hele stuk te gaan dragen. Maar de geasfalteerde weg was voor ons geen optie want het moestuinpad leidde rechtstreeks naar ons hotelletje.
San Domino is best rustig. In de natuur kom je bijna niemand tegen, terwijl het geweldige bosgebied en de grillige kustlijnen toch echt uitnodigen voor avontuurlijke wandelingen of een gezellige picknick in de schaduw.
De volgende dag namen we de boot naar San Nicola dat maar een steenworp van het hoofdeiland verwijderd ligt. Dat is het enige eiland van de archipel waar iets te bezichtigen valt. Vanuit San Domino zie je de enorme abdij al liggen, die veel dagjesmensen aantrekt. Wat je niet kunt zien is het dorpje erachter, een toenmalige strafkolonie met lage huisjes die is omgetoverd tot een gezellig straatje met terrasjes.
Het leukste is om zelf een bootje te huren en langs de onbewoonde eilanden te varen. Of wat dacht je van snorkelen of diepzeeduiken? Je weet niet wat je ziet, in dit kristalheldere water! Maar ook een bezoek aan de grotten is een bijzondere ervaring. De grot Bue Marino is dan wel niet zo beroemd als de Blauwe Grot van Capri maar het kleurenschouwspel is zeker niet minder indrukwekkend.
De Tremitische Eilanden zijn een echte zomerbestemming. Als je van water en natuur in Italiaanse sferen houdt, dan beleef je hier absoluut een gelukkige tijd! San Domino is het paradijs voor Italianen die hier tijdens de zomervakantie wekenlang genieten van het Dolce far niente, het heerlijke nietsdoen.