Giglio, Toscane

We zijn gefascineerd door eilanden. De Toscaanse Archipel tussen Corsica en het Toscaanse vasteland biedt voldoende keuze. Dit jaar is het Giglio geworden. Dat eiland ligt in het zuidelijke deel van Toscane, voor de kust van het schiereiland Monte Argentario, ongeveer halverwege Pisa en Rome. We houden van het reizen met openbaar vervoer. Vanuit Pisa nemen we dus de trein tot Orbetello, Monte Argentario. Dan de bus naar Porto Santo Stefano. Tijdens de rit verbazen we ons over het natuurschoon van de monte en ontdekken dat de havenplaats Porto Santo Stefano de ideale plek is voor het dolce far niente, het heerlijke nietsdoen. We moeten later zeker nog eens terugkomen! Dan kunnen we ook even naar de vestingsplaats Porto Ercole, waar het Nederlandse koningshuis zijn zomerresidentie heeft. En de beroemde schilder Caravaggio zijn graf.

Op de ferry naar het eiland bellen we zoals afgesproken de verhuurder op. 'Jullie zijn nu op de traghetto? Va bene. Als jullie bij de haven aankomen, loop je naar de kerk. Daar staat een signora, van wie jullie de sleutel en het adres krijgen.' Ons appartement is in principe vlakbij de haven. Om het te bereiken moeten we wel een trap met 68 hoge treden op. Met bagage. Waarvoor heb ik eigenlijk het koffertje met wieltjes aangeschaft? Door die ligging hebben we vanuit ons huis wel een schitterend uitzicht over de hele baai en de havenplaats. - Behalve op de avond dat de stroom uitvalt. Sinds deze vakantie op Giglio kijken we altijd direct bij aankomst in de lades. Liggen er kaarsen en lucifers? Dan kunnen we ervan uitgaan dat de stroom gegarandeerd een keer uit gaat vallen.

Het eiland is klein en het telt maar drie plaatsen: Porto, Castello en Campese.

Giglio Porto is het stikkume hoofddorp en best levendig door de haven en de restaurantjes. Na het ontbijt op ons terras gaan we naar beneden. Bij de haven zitten we met een cappuccino in de zon en kijken wat er zoal gebeurt. Veel gebeurt er niet. We zien winkeliers die even buiten gaan staan als ze geen klanten hebben en in de restaurants is men bezig met de voorbereidingen. En dan is er nog de seniorenclub. Elke keer als we beneden aankomen zitten de vijf ex-vissers op de gehavende stoeltjes die langs een muur in de schaduw staan. Ze zijn druk aan het praten en blijven er de hele ochtend zitten. Tot hun mobieltjes één voor één afgaan: A tavola! Thuis is de lunch klaar: aan tafel!

Op een hoogte van 400 meter ligt Giglio Castello. Dat is de officiële hoofdplaats hoewel hij minder inwoners heeft dan Porto. Deze vestingsplaats uit de middeleeuwen verkeert in goede staat en nodigt met zijn doolhof van steegjes uit om te slenteren en te fotograferen. Het lijkt echter uitgestorvener dan dat het in werkelijkheid is. Je wordt daar boven wel beloond met een geweldig uitzicht! We zien niet alleen Giglio van boven, maar ook de eilanden Giannutri, Elba und Corsica.

Naar Campese ga je voor het strand. Buiten het strand en de oude waaktoren zijn er geen bezienswaardigheden. - Afgezien van de zee dan. Daar bij de toren is die heel mooi, maar dat geldt eigenlijk voor het hele eiland. Overal is de zee betoverend turquoise, groenig of blauw. In alle tinten. Overal weer andere kleuren. Heel bijzonder is de combinatie met de bloeiende natuur in het voorjaar. Dan snap je meteen waarom ze het eiland ook wel 'juweel' noemen. Een juweel dat turquoise is omlijst.

Er is een bus, maar wij doen alles lopend. Een kaart van het eiland hoef je niet te kopen, want niet alle paden staan erop. En sommige paden die erop staan, bestaan helemaal niet. Maar dat maakt niet uit. We komen bij eenzame rotsstrandjes en kleine baaien. 's Zondags is het best druk bij de strandjes. Ons baaitje is alleen te voet te bereiken. Toch komen we er de hele middenstand van Porto tegen. Het jonge slagersgezin bijvoorbeeld. Dat ligt naast ons te zonnen. Tijdens onze wandelingen schieten we niet echt op. Steeds moeten we foto's nemen. Een ware kleurenexplosie! Het is eind april, begin mei. De gele brem en de wilde bloemen vechten om onze aandacht. Bovendien moeten de waterkleuren worden vastgelegd, zoals ook de pijnbomen, cipressen en mufloni. Nee hoor: de moeflons hebben we helemaal niet gezien. Gelukkig maar, want het zijn wilde schapen met van die serieuze horens, bekend van het sterrenbeeld 'ram'.

Wat we ook nergens tegenkomen op zo'n wandeling, is een terras of koffiebar. Dat is in Porto wel beter. Elke avond zitten we bij een ander restaurant aan het water. Niet binnen, want daar zijn alleen de keukens. We zitten buiten. Elk restaurant heeft een groot terras op de kade. Het eten is overal even goed en de bediening blijft vriendelijk ook als onze bestellingen niet vlekkeloos verlopen. Op een avond bestel ik bijvoorbeeld kaas als nagerecht, die ik tot mijn verbazing op de kaart zie staan. De verbazing is wederzijds. Dat heeft kennelijk nog nooit iemand besteld! 'Kaas? Wat voor kaas?' 'Als dessert, wat hier staat.' 'We hebben alleen twee soorten kaas en die zijn allebei piccante, die kun je haast niet eten.' 'Kies maar eentje voor me.' Hoofdschuddend loopt onze kelner naar de keuken. En komt terug met een bordje. Met daarop een enorm stuk pecorino en een mes. Nu begrijp ik hem direct: Zo'n homp pecorino kun je werkelijk niet zomaar opeten. Daar heeft hij gelijk in! - Maar ik laat me niet kennen, bestel nog wat water en een glas wijn erbij. En neem de tijd.

We hadden gelezen dat de koninklijke familie daar wel eens komt. Met hun jacht vanuit Porto Ercole. En wel om in Giglio Porto te dineren. Elke avond vragen we ons af bij welke tent ze dan zouden zitten. Deze? Of bij die dure ernaast? In een apart hoekje uit het zicht? Zou de pers er dan op afkomen? Helaas hebben we dit niet meegemaakt, daarvoor zijn we te vroeg in het jaar.

Na een week van rust en genieten komt het moment van afscheid nemen. 'Tutto a posto?' Of alles in oké is, wil onze verhuurder weten. Die zou je in zijn versleten zeemanstrui niet direct als makelaar herkennen. We hebben één van zijn appartementen gehuurd, maar al de hele week vragen we ons af, wanneer en hoe we eigenlijk moeten betalen. Vlak voordat de ferry ons weer naar het vasteland zal brengen, belt hij. Hij wil afspreken. En wel beneden bij de haven. Hij heeft natuurlijk geen zin in die lange, steile trap naar ons huisje. Maar kennelijk ook geen zin om het appartement te controleren. Normaal is het zo dat je direct bij aankomst betaalt, maar de mentaliteit op Giglio is een andere. Zo weet onze makelaar niet eens het bedrag dat we moeten afrekenen. We betalen dan ook, zo blijkt, niet voor het beddengoed. - 'Si, tutto a posto', is ons antwoord en we weten het zeker: we komen terug!

Klik hier voor contact.